Σκεύος ψησίματος, συγκολλημένο από πολλά θραύσματα και συμπληρωμένο. Βρέθηκε το 2000 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στη δεξαμενή ΝΜΑ III της οικίας Λ.

Έχει επίπεδη βάση με έντονα ίχνη καύσης στη κάτω επιφάνεια, τοιχώματα που διευρύνονται ελαφρώς προς τα πάνω και απλό χείλος με μία στενή αυλάκωση στην κορυφή. Είναι επισκευασμένο με τη χρήση τεσσάρων μολύβδινων συνδέσμων που συγκρατούν τα κομμάτια που είχαν σπάσει. Η επισκευή των πήλινων σκευών ήταν συνήθης πρακτική στην αρχαιότητα, πιθανότατα γιατί το υψηλό κόστος αγοράς τους δυσκόλευε την αντικατάστασή τους.

Τέτοιου τύπου σκεύη ήταν πολύ πρακτικά στην κουζίνα, καθώς μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σαν ταψάκια είτε απευθείας πάνω στη φωτιά είτε μέσα στον φούρνο.